باغ‌های معلق بابل

باغ ها

اکثر محققان بر این عقیده اند که ایده کشت باغات صرفاً برای لذت بردن ، برخلاف تولید غذا، از جایی که آنها به عنوان بهشت ​​شناخته می شدند ، نشأت گرفته است. این مفهوم از آنجا به سراسر مدیترانه باستان گسترش می یابد به طوری که در زمان هلنیسم حتی افراد معمولی و یا حداقل افراد ثروتمندتر باغ های خصوصی خود را در خانه های خود کشت می کردند. باغ ها فقط گل و گیاه نبودند ، زیرا ویژگی های معماری ، مجسمه سازی و آب به آن اضافه می شدند. باغها به چنان ویژگی مطلوبی تبدیل شدند که نقاشان نقاشی دیواری ، مانند کسانی که در پمپئی بودند ، تمام دیوارهای ویلا را با صحنه هایی پوشانده بودند که این توهم را ایجاد می کرد که هنگام ورود به اتاق به یکی از باغها نیز وارد می شوند. بنابراین همه این مکانهای دلپذیر در فضای باز وجود خود را مدیون بین النهرین باستان و بیش از هر چیز مدیون باغهای معلق و باشکوه بابل هستند.

اولین سخن از باغ ها در یک منبع باستانی توسط Berossus است ، در واقع کشیشی به نام Bel-Usru از بابل که به جزیره یونان نقل مکان کرد در سال 290 پیش از میلاد نوشته شده است، آثار بروسوس فقط به عنوان نقل قول هایی از نویسندگان بعدی باقی مانده است ، اما بسیاری از توصیفات وی درباره بابل در علم باستان شناسی تأیید شده است.

بروسس تراسهای سنگی مرتفع را توصیف می کند که از کوه ها تقلید می کنند و انواع مختلفی از درختان بزرگ و گلها کاشته شده است. تراس ها نه تنها جلوه زیبایی از گیاهان معلق ایجاد می کنند بلکه آبیاری آنها را نیز آسان می کنند. بروسوس همچنین توضیح می دهد که چرا باغ ها تاسیس شده اند

تا همسر پادشاه بابل ، ماد به نام آمیتیس ، احساس دوری از وطن و دلتنگی کمتری برای سرزمین سبز و تپه ای خود داشته باشد. البته هیچ اشاره ای به ملکه ای به همین نام در سوابق بابلی وجود ندارد.

چندین منبع دیگر باغها را طوری توصیف می کنند که گویی در قرن چهارم قبل از میلاد مسیح هنوز وجود دارند ، اما همه آنها قرنها پس از سلطنت نبوکدنصر نوشته شده اند و همه توسط نویسندگانی نوشته شده اند که تقریباً هرگز به بابل سفر نکرده اند و از باغبانی و مهندسی اطلاع چندانی ندارند. موقعیت باغ ها را مانند فرات که از بابل باستان می گذشت ، و یک ماشین پیچیده که آب را از رودخانه بالا می کشید تا به باغ ها آب دهد ، توصیف می کنند. همچنین وجود پله ها را برای رسیدن به سطوح مختلف توسط مورخان ذکر شده است.

دیودوروس سیکولوس ، که در قرن اول قبل از میلاد نیز می نوشت ، خاطرنشان می کند که تراسها مانند یک تئاتر باستانی به سمت بالا شیب دارند و ارتفاع آنها به 20 متر (65 فوت) می رسد. وی تراس ها را به گونه ای توصیف می کند که بر روی ستونها ساخته شده و با نی و آجر پوشانده شده اند.

امروزه نیز مهندسان معماری با الهام از باغ های معلق بابل و ایده گرفتن از آنها فضای سبزی بر روی بام و یا دیوار ها و تراس های ساختمان ها طراحی می کنند که به عنوان روف گاردن و یا تراس گاردن مورد استفاده قرار می گیرد.