سبک مدرن
طراحی نوگرا
سبک مدرن
طراحی مدرن از سال 1950 و یا دهه ی ۵۰ و ۶۰ آغاز می شود. زمانی که درطراحی ها خبری از طرح های خطی و هندسه های جسورانه نبود. علت محبوبیت سبک مدرن مقوله زیبایی‌شناختی سادگی و در عین حال داشتن پیچیدگی است، که این منجر به احساس کنترل و سازماندهی در محوطه می‌شود. تمرکز در این طراحی بیشتر روی سازه ها و چشم اندازها می‌باشد تا گیاهان، و به این ترتیب تسلط انسان بر طبیعت را نشان می‌دهد.
گیاهان مناسب برای طراحی مدرن معمولا سبز هستند و به دلیل شکل و بافت‌شان انتخاب شده‌اند. رنگ‌های مختلف و مبلمان، گیاهان و دیوارهای نقاشی شده در طراحی مدرن جای ندارند.
بیشتر متریال قابل استفاده در این سبک محوطه‌سازی شامل سیمان، فلز و چوب می‌باشد. بسیاری از طراحان، سطحی که با سیمان کار شده است را به همان حالت و رنگ طبیعی خاکستری سیمان باقی می‌گذارند، اگرچه می‌تواند رنگ‌های متنوعی هم داشته باشد.
فلز، بخصوص فلز کورتن هوا دیده، یک نمونه ی رایج در باغ‌های مدرن محسوب می‌شود که می‌توان از آن‌ها به عنوان محوطه نگهدارنده گیاهان، به عنوان دیوارهای حایل یا دیوارهای جداکننده و خصوصی‌سازی محوطه استفاده کرد.
دک‌های چوبی هم در طراحی محوطه مدرن شایع و رایج است. چوب مورد استفاده در سبک مدرن معمولا چوب‌های سخت برزیلی با رنگ‌های غنی می‌باشد.
یکی از اصلی‌ترین هدف‌های این طراحی خلق تضاد (contrast) می‌باشد. بطور مثال قسمت بزرگی از علف‌های زینتی در برابر دیوارهای بتنی خاکستری رشد می‌کنند. کوسن‌های نارنجی رنگ روی مبلمان ساده پاسیو دید را به خود جلب می کند.
این موضوع اهمیت دارد که برای به وجود آوردن تضاد انتخاب هوشمندانه داشته باشیم . زیرا تضاد بیش از حد و بدون فکر می‌تواند خیلی اغراق‌آمیز باشد و باعث شود فضا همبستگی نداشته و از هم جدا به نظر برسد. بهتر است ۲ یا ۳ نقطه را در محوطه خود انتخاب کرده و حداقل یک عنصر متضاد برای هر نقطه در نظر بگیرید.
یکی از ویژگی‌های طراحی مدرن ایجاد مسیرهای پیاده‌رو با ترکیبی از گیاهان و مصالح می‌باشد. بطور مثال سنگفرش ها و شبکه‌هایی که از میان آن‌ها گیاهان بصورت خودرو رشد کرده. اما این الگو تنها راه رسیدن به ظاهری مدرن نیست.
مورین گیلر، طراح مناظر و محوطه، استفاده از گیاهانی که از نظر بافت و معماری دارای بافتی جالب هستند و همچنین استفاده از ظروف را در طراحی مدرن پیشنهاد می‌کند.
طراحی نوگرا
سبک مدرن
طراحی مدرن از سال 1950 و یا دهه ی ۵۰ و ۶۰ آغاز می شود. زمانی که درطراحی ها خبری از طرح های خطی و هندسه های جسورانه نبود. علت محبوبیت سبک مدرن مقوله زیبایی‌شناختی سادگی و در عین حال داشتن پیچیدگی است، که این منجر به احساس کنترل و سازماندهی در محوطه می‌شود. تمرکز در این طراحی بیشتر روی سازه ها و چشم اندازها می‌باشد تا گیاهان، و به این ترتیب تسلط انسان بر طبیعت را نشان می‌دهد.
گیاهان مناسب برای طراحی مدرن معمولا سبز هستند و به دلیل شکل و بافت‌شان انتخاب شده‌اند. رنگ‌های مختلف و مبلمان، گیاهان و دیوارهای نقاشی شده در طراحی مدرن جای ندارند.
بیشتر متریال قابل استفاده در این سبک محوطه‌سازی شامل سیمان، فلز و چوب می‌باشد. بسیاری از طراحان، سطحی که با سیمان کار شده است را به همان حالت و رنگ طبیعی خاکستری سیمان باقی می‌گذارند، اگرچه می‌تواند رنگ‌های متنوعی هم داشته باشد.
فلز، بخصوص فلز کورتن هوا دیده، یک نمونه ی رایج در باغ‌های مدرن محسوب می‌شود که می‌توان از آن‌ها به عنوان محوطه نگهدارنده گیاهان، به عنوان دیوارهای حایل یا دیوارهای جداکننده و خصوصی‌سازی محوطه استفاده کرد.
دک‌های چوبی هم در طراحی محوطه مدرن شایع و رایج است. چوب مورد استفاده در سبک مدرن معمولا چوب‌های سخت برزیلی با رنگ‌های غنی می‌باشد.
یکی از اصلی‌ترین هدف‌های این طراحی خلق تضاد (contrast) می‌باشد. بطور مثال قسمت بزرگی از علف‌های زینتی در برابر دیوارهای بتنی خاکستری رشد می‌کنند. کوسن‌های نارنجی رنگ روی مبلمان ساده پاسیو دید را به خود جلب می کند.
این موضوع اهمیت دارد که برای به وجود آوردن تضاد انتخاب هوشمندانه داشته باشیم . زیرا تضاد بیش از حد و بدون فکر می‌تواند خیلی اغراق‌آمیز باشد و باعث شود فضا همبستگی نداشته و از هم جدا به نظر برسد. بهتر است ۲ یا ۳ نقطه را در محوطه خود انتخاب کرده و حداقل یک عنصر متضاد برای هر نقطه در نظر بگیرید.
یکی از ویژگی‌های طراحی مدرن ایجاد مسیرهای پیاده‌رو با ترکیبی از گیاهان و مصالح می‌باشد. بطور مثال سنگفرش ها و شبکه‌هایی که از میان آن‌ها گیاهان بصورت خودرو رشد کرده. اما این الگو تنها راه رسیدن به ظاهری مدرن نیست.
مورین گیلر، طراح مناظر و محوطه، استفاده از گیاهانی که از نظر بافت و معماری دارای بافتی جالب هستند و همچنین استفاده از ظروف را در طراحی مدرن پیشنهاد می‌کند.
سبک‌های طراحی
